Αποτελεί παράδοξη παραδοχή το γεγονός ότι σ’ ένα κόσμο που κυριαρχούν τα μέσα επικοινωνίας, αναδύεται ολοένα και περισσότερο το αίσθημα της μοναξιάς.
Ακόμα και εάν κάποιος δεν φαίνεται να είναι μόνος και να περιβάλλεται από κόσμο, η μοναξιά μπορεί να ξεπηδήσει μέσα σε ένα σαλόνι γεμάτο φίλους, ένα πάρτυ, σε κάθε αποχαιρετισμό, όταν κλείνουμε το τηλέφωνο ή τον υπολογιστή μας.
Το συναίσθημα αυτό φαίνεται να είναι περισσότερο σαν μια ερώτηση προς το εαυτό μας: «Όταν φεύγει ο άλλος, τι μένει;» «Ποιος είμαι χωρίς τον άλλον;» «Ποιος είμαι εγώ;»
Η μοναξιά, αποτελεί μια συναισθηματική κατάσταση, κατά την οποία το άτομο βιώνει κενό και απομόνωση και κυριαρχεί η αίσθηση της αποκοπής από τους άλλους.
Ο φόβος της μοναξιάς, κάνει το άτομο να αισθάνεται ανασφάλεια, άγχος, θλίψη αλλά και μια ακατανίκητη ανάγκη να περιτριγυρίζεται συνεχώς από άλλους.
Έτσι, δημιουργεί στρατηγικές για να αποφεύγει να μένει μόνο του. Περνάει χρόνο με άτομα που στην πραγματικότητα δεν θέλει, επικοινωνεί διαρκώς στα μέσα δικτύωσης, αναζητάει χόμπι και δραστηριότητες που δεν το ικανοποιούν.
Δυστυχώς, οι στρατηγικές αυτές ενώ αρχικά φαίνεται να είναι λειτουργικές, στην πραγματικότητα αφήνουν λιγότερο χρόνο με τον εαυτό. Αυτό, έχει ως αποτέλεσμα το αίσθημα της μοναξιάς, να είναι ολοένα και πιο οδυνηρό με το πέρασμα του χρόνου.
Πως μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτήν την κατάσταση που θυμίζει φαύλο κύκλο; Πως μπορούμε να αισθανόμαστε καλά όντας μόνοι με μοναδική «παρέα» τον εαυτό μας;
Η ανάπτυξη της ικανότητας του να είμαστε καλά μόνοι μας, δεν είναι στην ουσία τίποτα περισσότερο από την ανάπτυξη της οικειότητάς μας με την εμπειρία μας, τα συναισθήματα μας και τις σκέψεις μας. Πολλοί άνθρωποι, βρίσκονται σε μια χρόνια αποκοπή από τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα όταν μένουν μόνοι να βιώνουν το κενό και την απουσία αυτού του “άλλου”, που στην πραγματικότητα είναι η απουσία του εαυτού μας.
Φυσικά, οι λόγοι για τους οποίους χρησιμοποιούμε την παραπάνω άμυνα, είναι ποικίλοι και σχετίζονται με προηγούμενες εμπειρίες του ατόμου που μπορεί να του «θυμίζουν» ότι την επαφή με τον εαυτό του, μπορεί να είναι οδυνηρή.
Η ψυχοθεραπεία μπορεί να μας βοηθήσει να έλθουμε κοντά στον εαυτό μας, καθώς καλλιεργεί ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο το άτομο μαθαίνει όχι απλά να περιγράφει τις εμπειρίες του και τα γεγονότα της ζωής του αλλά και να στρέφει την προσοχή του στα συναισθήματα και τις σκέψεις του για τη βιωμένη εμπειρία.
Με αυτόν τον τρόπο, μαθαίνει να έρχεται κοντά ακόμα και σε συναισθήματα, σκέψεις και αναμνήσεις που είναι οδυνηρά.
Ερχόμενοι αντιμέτωποι με τα τρομακτικά μας κομμάτια, με το να τα αποδεχτούμε να τα κατανοήσουμε, να τα θεωρήσουμε κομμάτια μας, η/ και να τα αποβάλλουμε αν το επιθυμούμε, ο φόβος του να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας φαίνεται να μικραίνει.
Γιατί όταν μένουμε μόνοι, δεν είμαστε μόνοι ποτέ… Έχουμε τον μόνο άνθρωπο που θα είναι μαζί μας για πάντα: τον εαυτό μας.