Πολύ συχνά βλέπουμε ανθρώπους να αναρωτιούνται για την θέση τους και την αυτονομία του εαυτού τους μέσα σε μια ερωτική/ συντροφική σχέση.
Συνήθως το άτομο αρχίζει να αναρωτιέται “ποιος είμαι” μέσα σε μια σχέση όταν δεν μπορεί να αντιληφθεί ακριβώς τον τρόπο και τον λόγο αλλά και τα συναισθήματα που δημιουργούνται από την επαφή του με τον άλλον.
Η συγχώνευση αποτελεί έναν τρόπο σχετίζεσθε μεταξύ ατόμων που δεν έχουν έντονη την αίσθηση του εαυτού. Αυτός ο τρόπος συσχετισμού με τον άλλον είναι ασυνείδητος και προστατεύει το άτομο από μεγάλο άγχος καθώς και από τον φόβο του αποχωρισμού.
Αυτή η τάση για συγχώνευση γεννάται συνήθως μέσα στην οικογένεια προέλευσης του ατόμου. Όταν το άτομο έχει μεγαλώσει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που παρεμπόδισε την ικανότητα του να διαχωρίζεται από τους άλλους και να λειτουργεί αυτόνομα, αναπτύσσει τη τάση να συγχωνεύεται συναισθηματικά με τους άλλους.
Ως εκ τούτου το άτομο μπορεί να εξαρτάται υπερβολικά από την ύπαρξη του “άλλου” όπου αντανακλά και αντικατοπτρίζει αυτό που θέλει να ακούσει και να δει ώστε να διατηρήσει την αίσθηση του εαυτού του.
Πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη του “άλλου” για ένα άτομο που έχει μάθει να σχετίζεται συγχωνευτικά ;
Καθώς συνήθως τα άτομα αυτά έχουν αισθήματα ανεπάρκειας, κοιτάζουν τον σύντροφο τους προκειμένου να του καθρεφτίσουν την αίσθηση της ταυτότητας τους. Η συνεχής επιβεβαίωση του εαυτού, με βάση πάντα το τι πιστεύουν οι άλλοι, είναι πολύ σημαντική. Τόσο σημαντική που οδηγεί σε συμπεριφορές που θα πληγώσουν και θα δημιουργήσουν συναισθήματα αποσύνδεσης και δυσαρέσκειας.
Μεγαλώνοντας σε μια συγχωνευμένη οικογένεια αναζητάμε συγχωνευμένες σχέσεις με άλλους και ιδίως με έναν σύντροφο.
Η απάντηση στο πρόβλημα που ονομάζουμε “συγχώνευση” είναι η “διαφοροποίηση”.
Ως διαφοροποίηση ορίζεται η ικανότητα του ατόμου να λειτουργεί αυτόνομα κάνοντας δικές του επιλογές ενώ παράλληλα να παραμένει συναισθηματικά συνδεδεμένος στη σχέση του με τον άλλον. Αποτελεί έναν νέο τρόπο συμπεριφοράς που περιλαμβάνει την αντίσταση στην συγχώνευση καθώς και την διατήρηση της συναισθηματικής αυτονομίας μέσα σε μια σχέση.
Αναζητούμε την καλλιέργεια αυτού του νέου τρόπου σχετίζεσθε μέσα στην ψυχοθεραπεία ως ανώτερης τάξης αλλαγή στο συναίσθημα και τη συμπεριφορά του ατόμου ή αλλιώς, όπως έχει διατυπωθεί από τον Gregory Bateson, “τη διαφορά που κάνει τη διαφορά”.
(Πηγή Φωτογραφίας- Photo’s source)