Ο όρος συνεξάρτηση χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά προκειμένου να περιγραφούν τα μοτίβα σκέψης και συμπεριφοράς ατόμων εξαρτημένων από ουσίες.
Σήμερα, χρησιμοποιείται περισσότερο διευρυμένα , περιγράφοντας την δυσλειτουργική δυναμική στην σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων όπου ο ένας αναλαμβάνει τον ρόλο του φροντιστή, θυσιάζοντας τις δικές σου προσωπικές ανάγκες προκειμένου να ικανοποιήσει τον άλλον, που γίνεται αποδέκτης της φροντίδας.
Σύμφωνα με τον Ross Rosenberg, πολλοί συνεξαρτημένοι, επιλέγουν να προσκολληθούν και να μπουν σε μακροχρόνια σχέση με παθολογικούς ναρκισσιστές. Τόσο τα συνεξαρτημένα άτομα όσο και τα άτομα με ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας είναι ψυχολογικά λιγότερο ανεπτυγμένοι με αποτέλεσμα να χρειάζονται ο ένας τον άλλον προκειμένου να αισθάνονται καλά για τον εαυτό τους και να ξεφύγουν από τα θεμελιώδη αισθήματα ντροπής και μοναξιάς που βιώνουν. Ενώ ο συνεξαρτόμενος έχεις επίγνωση και ανησυχία για τα αισθήματα αυτά, ο νάρκισσος καταφέρνει και κρύβεται από αυτά.
Και οι δύο νιώθουν ημιτελείς όντας μόνοι όμως μαζί βιώνουν την ευφορία της απουσίας την μοναξιάς ως χαρά. Ωστόσο, αυτή η σχέση των δύο μισών δεν μπορεί ποτέ να αποτελέσει μια ολοκληρωμένη σχέση καθώς και τα δύο μέλη στερούνται την απαιτούμενα αυτοαγάπη, η οποία ψευδώς καλύπτεται από τον αλλον.
Καθώς η παραπάνω δυσλειτουργική σχέση μπορεί να επιλυθεί μονάχα από τον συνεξαρτόμενο, ο Ross Rossenberg προτείνει ως αντίδοτο της συνεξάρτης την αυτοαγάπη.
Δημιουργώντας την “πυραμίδα της διαταραχής της ελλειμματικής αγάπης προς τον εαυτό” αναφέρει πως η συνεξάρτηση δεν αποτελεί το βασικό πρόβλημα που χρήζει θεραπείας καθώς αυτή αποτελεί μονάχα ένα σύμπτωμα.
Ξεκινώντας από την δημιουργία του τραυματικού δεσμού και συνεχίζοντας με το αίσθημα της ντροπής, την παθολογική μοναξιά, την εξάρτηση από την συνεξάρτηση και τέλος το σύμπτωμα, την ίδια την συνεξάρτηση μας δίνει τον τρόπο και το κλειδί της επίλυσης της.
(Πηγή Φωτογραφίας- Photo’s source)